Elektrit - epilog

Po zajęciu Wilna przez ZSRR,  w październiku 1939 r. nastąpiła  pospieszna „ewakuacja” zakładów wraz z personelem /ok. 200 osób/, maszynami, materiałami i gotowymi odbiornikami /ok. 20 tys. szt./ do Mińska na Białorusi. Pośpiech był konieczny z uwagi mające nastąpić przekazanie części Wileńszczyzny, wraz z Wilnem – Litwie.
W Mińsku na terenie zakładów stolarskich przed Polakami postawiono zadanie uruchomienia produkcję radioodbiorników nie gorszych od Elektrit-a. Grupa inżynierów wileńskich została przyjęta na Kremlu przez Nikitę Chruszczowa i A. Andriejewa i otrzymała tutaj znaczne pełnomocnictwa. Następnie rozjechali się po Związku Radzieckim w poszukiwaniu producentów i dostawców materiałów oraz podzespołów. W ZSRR brak było magnesów Alnico oraz dobrej licy np. 20-krotnej, jednak i to udało się zdobyć w jednym z leningradzkich zakładów czy instytucie. Nową aparaturę kontrolno-pomiarową Siemens-a otrzymali dopiero w kwietniu 1941 roku. W epoce centralnego sterowania gospodarką, najlepszym „pełnomocnictwem” w Moskwie i Leningradzie okazały się „ewakuowane” z Wilna odbiorniki Elektrit, które odróżniały się zasadniczo od rodzimej produkcji branży radiowej.
Udało się to osiągnąć już w 1940 r. wykorzystując przywiezione z Wilna wyroby i materiały a także lampy  wytwarzane w ZSRR na licencji amerykańskiej. Był to oczywiście konglomerat elementów polsko-rosyjskich.
Pierwszym seryjnym aparatem był – КИМ /Коммунистический Интернационал Молодежи/ Модель 1941, montowany wg wileńskiego odbiornika „Regent”. Kolejnym był – ПИОНЕР/PIONIER /zbieżność nazwy z późniejszym modelem z Dzierżoniowa nie była przypadkowa/. Był to także zmontowany tutaj i tylko nieco zmodyfikowany wileński „Herold”. Dokładnie, w ten sam sposób powstał kolejny radziecki model – „МАРШАЛ”, patrz wileński „Komandor”.
Do wybuchu wojny niemiecko – radzieckiej w czerwcu 1941 r. wyprodukowano tutaj kilka modeli w ogólnej liczbie ok. 13.500 szt. odbiorników. Już wtedy nowa fabryka otrzymała imię W. Mołotowa /współautora pamiętnego dla Polaków paktu/.
W 1941 r. zakład zostaje zniszczony przez Niemców a następnie odbudowany i produkcja została wznowiona.

„RADIOFRONT”  nr 4/1941 rok miesięcznik radzieckich radioamatorów.
Pierwsza wiadomość o nowych zakładach radiowych uruchomionych w Mińsku
z okazji XXIII rocznicy Wielkiej  Socjalistycznej Rewolucji  Październikowej.
Konstruktor – inż. Szulkin.

            Po wyzwoleniu, w 1946 r. powtórnie uruchomiono „Zakład Radiowy im. W. Mołotowa” i rozpoczęto produkcję aparatów radiowych pod nazwą „Mińsk”, łudząco zresztą podobnych do Elektrit-a/; pomagało w tym niewielu już pozostałych dawnych pracowników zakładów wileńskich.
W czasie wojny wielu pracowników zginęło.
Część uległa rozproszeniu po całym niemal świecie /USA, Izrael, Związek Radziecki/.
Jedna grupa „elektritowców” pracowała w PFOR/DZWUR/Diora Dzierżoniów.
Druga współtworzyła we Wrocławiu spółdzielnię „Radiotechnika”.

Skala odbiornika „Pionier” montowanego w Mińsku podczas okupacji niemieckiej. 1941 r.

Radziecki „Mińsk” + „Radiotechnika” Wrocław. Lata 1950.

Skala Elektrit „Melodic” –  „Radiotechnika”