Stacja Polskie Radio

                Z założenia była to stacja tymczasowa więc równocześnie trwały intensywne prace nad budową drugiej, dużej stacji.
Nową, dużą stację warszawską zlokalizowano na terenie Fortu Mokotowskiego przy ul. Racławickiej 99 – adres aktualny do dziś. 
Polskie Radio wydzierżawiło tu działkę o pow. 15.000 m wraz z samym fortem za cenę – 1 kg żyta za 1 m2 rocznie.
Nadajnik typu QD8 kupiono także w f-mie Marconi. Mocy nadajnika 12 kW była znaczna i nie ustępowała innym dużym stacjom europejskim.
Wszystkie pomieszczenia stacji oraz cała aparatura znalazły się w 11 adaptowanych kazamatach fortecznych zajmujących ok. 500 m2 powierzchni. Były tam pomieszczenia dla personelu – gabinet kierownika, pokój dyżurnych inżynierów, sanitariaty i mieszkanie portiera. Całość była ogrzewana piecami przez cały rok z uwagi na wilgoć i niską temperaturę.
W siedmiu pomieszczeniach połączonych korytarzem znajdowały się urządzenia nadawcze oraz wzmacniacze liniowe.
Sercem nadajnika był jednolampowy generator wzbudzający (driver) o mocy 1,5 kW. Wzbudzał on 10 kW generator główny pracujący na fali 1115 m.
Modulator 10 kW, dwulampowy z transformatorem modulacyjnym oddziaływał na obwód zasilania anody generatora głównego, zapewniało to dużą głębokość modulacji – 80 %, co przekładało się na większy zasięg.
Generator pobudzał na wyjściu zamknięty obwód drgań, skąd indukcyjnie sygnał zmodulowany przenoszony był do anteny. Moc w antenie wynosiła 8 kW, przy prądzie ok. 35 A.
Lampy dużej mocy nadajnika (anody) były chłodzone wodą, a dokładnie kroplami wody rozbijanej na specjalnych sitach, dla zapewnienia odpowiedniej izolacji. Stąd konieczność stosowania stacji pomp wodnych i układu zmiękczania wody pracującej w obwodzie zamkniętym.
Energię dla stacji zapewniała elektrownia warszawska. Prowadziła stąd linia 3 x 5000 V, 50 Hz. Dalej transformator 100 kW obniżał napięcie do 3 x 220 V.
Stąd prąd zasilał 4 przetwornice elektryczne, maszynowe (silniki i prądnice).
Lampowe prostowniki w zasilaczach wysokiego napięcia były także chłodzone wodą.
Antena zawieszona została pomiędzy dwiema 75 metrowymi wieżami ustawionymi na fortach w rozstawie 130 m. Wieże zaprojektowała
i wykonała f-ma Fitzner i Gamper z Sosnowca.
Zastosowano teową antenę, utworzoną z dwóch czteropromieniowych, cylindrycznych połówek. Posiadała ona rozbudowany system uziemienia zagłębiony na kilka metrów raz przeciwwagę rozpiętą pod anteną na drewnianych słupach.
              Nowa 10 kW stacja rozpoczęła regularną pracę 2 stycznia 1927 roku. Nadawanie odbywało się na falach długich, początkowo na fali 1.115 m, następnie 980 m, kolejno 1111,1 m i w końcu 1420 m.
Po modernizacji systemu antenowego moc wzrosła do 13 kW, a zasięg wynosił – 100 km na detektor, a na odbiornikach lampowych stacja warszawska była słyszalna prawie w całej Europie.
Pilną sprawą była teraz rozbudowa małego studia radiowego. PR wykupiło, początkowo tylko trzy niższe poziomy, w 5-cio piętrowym budynku mieszkalnym przy ul. Zielnej 25 (obecnie pusty plac).
Przeniesienie rozgłośni nastąpiło w maju 1929 roku. Znalazło się tutaj 5 studiów, największe – orkiestrowe, z balkonem dla publiczności
o objętości 1050 m3, kameralne, literackie, odczytowe i małe studio spikerskie.
Zainstalowano nową amplifikatornię wraz ze stołem manipulacyjno-kontrolnym.
Rozgłośnia na Kredytowej została zlikwidowana i zainstalowały się tam inne komórki PR.
Polskie Radio 30 lipca 1929 roku otrzymało nową koncesję na 20 lat (do 1949 roku), anulowano przy tym poprzednią z 1925 roku przyznaną na 10 lat.