Stacja Kraków

        Na stanowisko dyrektora rozgłośni PR powołało dotychczasowego dyrektora banku  Bronisława Winiarza. Nastąpiło to
z rekomendacji siostry członka Rady Nadzorczej PR płk. Tadeusza Jawora – Stefanii Jaworównej, która została sekretarką.
B. Winiarz okazał się bardzo zdolnym organizatorem i jako jedyny z dyrektorów rozgłośni pełnił tę funkcję aż do wybuchu wojny.
Kierownikiem technicznym został inż. Józef Miński, który w 1929 r. przeniesiony został do Lwowa, w dziale technicznym pracowali także inż. Piotr Solecki, inż. Aleksander Janik, Adolf Hertzig, Stanisław Spychowski i początkowo Włodzimierz Strycki.
Pierwszą spikerką, „radiowieszczką Krakowa”, została Lena Meyerholdowa.
W dziale odczytowym kierowanym przez prof. dr Jana Nowaka udało się pozyskać do radiowych audycji wybitnych naukowców
z talentami popularyzatorskimi. Wymienić tu należy m.in.: prof. prof. Michała Siedleckiego, Witolda Wilkosza i Władysława Szafera. Dzięki temu rozgłośnia wspomagała programowo inne stacje, w tym Warszawę.
Także programy literackie zgromadziły przed swoim mikrofonem znakomite krakowskie środowisko artystyczne.
Programem muzycznym kierował muzykolog prof. Zdzisław Jachimecki, a organizowane koncerty zgromadziły  artystów tej klasy co: Jan Kiepura, Irena Dubiska, Olga Didur, Ewa Bandrowska–Turska i Wanda Wermińska. Transmitowano także muzykę taneczną z restauracji „Pavillon” w wykonaniu orkiestry pod kierownictwem Zdzisława Górzyńskiego.
Jednak rozgłośnia krakowska nie posiadała nigdy własnej orkiestry. Powoli gromadzono własną płytotekę, z uwagi na wysokie ceny dobrych płyt: 18-20 zł. Zdołano jednak zgromadzić spory zbiór – ok. 3.000 szt.  Najczęściej więc korzystano z zasobów sklepów muzycznych w zamian za reklamy handlowe.
Jedną z ciekawszych pozycji programowych były sobotnie „Przeglądy polityki zagranicznej” prowadzone przez dr Jana Regułę będące nowością w programach PR, niestety program przejęty został po kilku latach przez Warszawę.
Kontakt ze słuchaczami zapewniała „Skrzynka pocztowa” w osobie Stanisława Broniewskiego, który prowadził ją do wojny nadając
aż 520 audycji. Bardzo aktywny w rozgłośni był dział sportowy, który przeprowadził wiele trudnych i ciekawych transmisji z imprez sportowych. Nad programem rozgłośni czuwała operatywna Rada Programowa pod przewodnictwem Prezydenta miasta – inż. Karola Rollego.
Trudną i skomplikowaną transmisję przeprowadziła rozgłośnia już na początku swojej działalności, w czerwcu 1927 r. Była to radiofonizacja krakowskiej trasy przewiezienia na Wawel sprowadzonych do kraju zwłok Juliusza Słowackiego. Dużą ciekawostką pochodzącą z tego czasu okazała się rola trzech megafonów zainstalowanych wówczas na wieży Mariackiej. Przypadkowe połączenie jednego z nich w amplifikatorni pokazało, że jest on także doskonałym mikrofonem. Przez lata na tle hejnału usłyszeć można było autentyczny Kraków – gwar Rynku, stuk kopyt końskich o bruk z przejeżdżającej dorożki czy dźwięk tramwaju. Dźwięki te chwytał megafon umieszczony najniżej, natomiast dwa pozostałe zamocowane u góry, obok trębacza nadawały hejnał wraz z dźwiękami towarzyszącymi. Instalacja ta działała doskonale do wojny, kiedy to nastąpiła pięcioletnia przerwa w transmisji.
Dużym problemem krakowian były silne zakłócenia radiowe pochodzące od sieci tramwajowej, ale głównie ze strony stacji radiotelegraficznej na Dębnikach. Była to stara stacja Telefunkena należąca do Poczty Polskiej, jeszcze systemu iskrowego, która później na mocy porozumienia nadawała tylko w nocy. 
Obsadę rozgłośni wg stanu na koniec 1933 roku przedstawia poniższa tabela. Widać z niej wyraźnie, że personel rozgłośni był nader skromny. Wydział administracyjny: Bronisław Winiarz – kierownik rozgłośni, Zofia Witkowska – urzędniczka, Stanisław Olkusznik – urzędnik; Wydział programowy: Jan Reguła – ref. odczytowy, Kamila Chomówna – urzędniczka, Ewa Fryzówna – sekretarka programowa, Lena Meyerholdowa – speakerka, Alfred Woycicki – speaker, Henryk Szatkowski – ref. sportowy, Ludwik Szczepański – ref. prasowy. Wydział techniczny: Józef Miński – kier. techn. Piotr Solecki – z-ca kier., Aleksander Janik, Adolf Hertzig, Fryderyk Stark, Stanisław Sychowski – inż. dyżurni; Leonard Czupryk, Włodzimierz Strycki, Kazimierz Osiejewski – techn. dyżurni.
Wydział informacyjny i odczytowy: Stanisław Broniewski. 
Cały program nadawany był wówczas na żywo i wszystkie audycje po emisji „rozpływały się” w eterze. Dopiero w 1935 r. rozgłośnia otrzymała Mellograf do zapisu na płytach miękkich, niestety jedna płyta pozwalała na zapis 3 minut nagrania i tylko kilkukrotne odtwarzanie. Nic więc dziwnego, że na wszystkich stacjach było sporo przerw w nadawanych audycjach. Dopiero później wyposażono rozgłośnię w aparaturę Neumanna zapisującą na płytach twardych. 
Przerwy wypełniały sygnały dźwiękowe pozwalające także identyfikować stacje nadawcze. Sygnałem krakowskiej stacji był początek kuranta odgrywany przez skonstruowaną w tym celu gitarową pozytywkę. 
Hejnał z wieży Mariackiej zagościł na stałe w programie stacji od 23 października 1927 r. i grany był o godz. 20.00,  a już w listopadzie także o godz. 12.00.
           W 1935 r. Kraków otrzymał nową rozgłośnię urządzoną w willi przy ul. Pędzichów – Boczna (Zygmunta Wróblewskiego) 6. Były tu już 3 nowoczesne studia: duże muzyczne o pow. 78 m2, mniejsze literackie i kameralne 49 m2 oraz spikerskie. 
Na parterze znajdowała się także reżysernia i amplifikatornia. Piętro zajmowały pokoje redakcyjne, sekretariat i gabinet dyrektora. 
Wkrótce rozgłośnia uruchomiła w ogrodzie „czwarte studio”. Rozpoczynało pracę najwcześniej – stąd nadawano poranne ćwierkanie ptaszków, na tle którego spiker życzył słuchaczom dobrego dnia, podawał stan pogody oraz program audycji na dzień bieżący. Tutaj na estradzie, z udziałem publiczności, wykonywano wieczorne audycje muzyczno-poetyckie, w oprawie kwitnących kwiatów, zapachu maciejki i świętojańskich robaczków, a nastrój udzielał się wykonawcom oraz widzom i słuchaczom.