Stacja Warszawa II

Istniejąca dotąd stacja Warszawa nadawała, z racji swojego ogólnokrajowego zasięgu, program ogólnopolski adresowany do wszystkich słuchaczy PR. Było w nim wiele audycji dla małych miasteczek, wsi i rolników, co nie znajdywało uznania u słuchaczy warszawskich. Wychodząc na przeciwko tym oczekiwaniom PR postanowiło uruchomić średniofalową stację warszawską. Budowę stacji nadawczej rozpoczęto we wrześniu 1936 roku. Urządzenia nadawcze zainstalowano na Forcie Mokotowskim, w czterech pomieszczeniach, w miejscu II stacji PR. Poprzedni nadajnik
12 kW został przeniesiony do Poznania. Antenę zawieszono na istniejących 75 metrowych wieżach.
Średniofalowa stacja warszawska, zwana też „Warszawa II” została uruchomiona 1 marca 1937 roku. Nadawała na falach średnich 216,8 m z mocą 10 kW. Pod koniec 1938 roku Warszawa II nadawała przez 5 godzin dziennie.
Sygnałem rozgłośni były pierwsze takty Poloneza A-dur Fryderyka Chopina, poprzedniego sygnału, porzuconego przez Warszawę I dla pieśni legionistów Piłsudskiego.
Uruchomienie Warszawy II wymagało dalszej rozbudowy rozgłośni. Ilość studiów zwiększono do 8, wykonano drugie studio spikerskie i uruchomiono drugą amplifikatornię, która obsługiwała tylko stację na Mokotowie. W budynku przy Zielnej 25 pozostały teraz tylko komórki emisyjne i produkcji programów. Inne wydziały znajdowały się w różnych budynkach w centrum miasta co nie sprzyjało dobrej i efektywnej organizacji pracy.
         Większość radiofonii narodowych posiadało w swoich stolicach duże gmachy, wybudowane bądź adaptowane specjalnie dla specyficznych potrzeb centralnej rozgłośni. Dlatego pod koniec 1937 roku PR rozpoczęło prace studialne nad nowym, wielkim gmachem rozgłośni centralnej wraz z siedzibą dyrekcji. Budynek miał powstać przy zbiegu ul. Batorego i Puławskiej, obok placu Unii Lubelskiej. Tutaj PR wykupiło działkę
o powierzchni ok. 5.000 m2 za sumę ponad 1 mln zł, pożyczki na okres 6 lat udzielił Bank Gospodarstwa Krajowego. Jeszcze w 1937 roku spółka za pośrednictwem Stowarzyszenia Architektów RP ogłosiła konkurs na projekt gmachu. PR wybrało projekt prof. Bogdana Pniewskiego, zaproponowało też kilka własnych korekt. Do września 1938 r. opracowano dokument ostateczny – Program budowy gmachu centrali PR w Warszawie. Na jego podstawie zespół opracował wielobranżowy projekt techniczny gmachu, który został zaakceptowany przez PR w czerwcu 1938 roku. Kubatura obiektu wynosiła 129.790 m3, w jego skład wchodziło kilka zespolonych bloków m.in. wydzielonych 20 różnej wielkości studiów radiowych. Główny akcent architektoniczny stanowiła 22 kondygnacyjna wieża zawierająca blok dyrekcji, na jej szczycie zaplanowano kilkunastometrowy masz stacji telewizyjnej, która też miała znaleźć się w tym gmachu. Prace ziemne rozpoczęły się w marcu 1939 roku a całość prac miała być zakończona w 1942 roku. Wybuch wojny we wrześniu 1939 roku przeszkodził
w realizacji tego bardzo ambitnego planu. Już 5 września rozpoczęła się ewakuacja z Warszawy dyrekcji PR wraz z częścią pracowników.
Wielkim i chwalebnym epizodem jest trwanie na posterunku w czasie wrześniowego oblężenia i niszczenia Warszawy przez hitlerowców, ochotniczych pracowników PR w tym stacji warszawskiej, pod  dowództwem dotychczasowego kierownika Wydziału Muzycznego PR Edmunda Rudnickiego.