Stacja Warszawa I

           Nazwa stacja – Warszawa I była w owym czasie umowna, ponieważ na początku istniała tylko jedna stacja warszawska, nazwa ta pojawiła się z chwilą  uruchomienia drugiej, lokalnej stacji warszawskiej – Warszawa II.
          Nowa koncesja otrzymana w 1929 roku nakładała na PR obowiązek wybudowania w Warszawie stacji o mocy 120 kW, obejmującej całą Polskę. Dla wykonania tego ambitnego zadania PR SA zaciągnęło na ten cel w Wielkiej Brytanii długoterminową pożyczkę, z terminem spłaty ostatniej raty w 1942 roku. Zamówiło przy tym nadajnik 120 kW w angielskiej firmie Marconi Wireless Co. Ltd., ale urządzenia towarzyszące miały zostać wyprodukowane w kraju.
Na lokalizację stacji nadawczej wybrano wieś Łazy pod Raszynem, przy drodze Warszawa – Katowice, odległą 
o ok. 23 km od centrum Warszawy. Taka lokalizacja nie będzie przeszkadzała mieszkańcom w odbiorze odległych stacji, a także planowanej, lokalnej stacji warszawskiej. Już w marcu 1930 roku, na zakupionej działce o powierzchni18,5 ha, rozpoczęto budowę dużego budynku stacyjnego o kubaturze 3.380 m3.
Równocześnie budowano linię energetyczną z pobliskiej Elektrowni Okręgu Warszawskiego w Pruszkowie, podstację energetyczna o mocy 1 MW, a także studnie artezyjską oraz chłodnie kominową dla systemu chłodzenia lamp. Aparatura była montowana od września do grudnia 1930 roku przez angielskich
i polskich specjalistów. Następnie trwały próby techniczne aż do osiągnięcia pełnej mocy 120 kW i stacja stopniowo przejmowała pracę nadajnika z Mokotowa.
Nowy nadajnik pracował na falach długich 1339 m.
Antena typu T została rozwieszona pomiędzy dwoma masztami
o wysokości 200 m i rozstawie 280 m i była to najwyżej na świecie zawieszona antena. Czworoboczny maszt u podstawy zakończony był kulą o średnicy 20 cm, stojącą we wklęsłym łożysku, ustawionym na dwóch warstwach izolatorów o średnicy 15 cm (12 szt.). Takie rozwiązanie zapewniało swobodne, naturalne odchylenia trzonu masztu od pionu. Maszt utrzymywany był przez 4 poziomy odciągów, kotwionych po dwa do jednego
z sześciu żelbetowych fundamentów. Stalowe liny odciągowe wykonano na placu budowy, każda składała się z 50 – 60 drutów 
4 mm, ułożonych wzdłuż (skrętka wykazuje zbyt dużą rozciągliwość) i wiązanych co kilka metrów. Ciężar masztu wynosił ok. 90 ton a 12 szt. odciągów ponad 30 ton. Montaż masztów trwał ok. 6 m-cy, a wykonała jego f-ma Cegielski
z Poznania. Antena teowa z 4 linek poziomych i 4 pionowych,
a całość była podnoszona i opuszczana przez dwie wyciągarki elektryczne przesuwające się wewnątrz masztów. W zimie, dla ochrony przed sadzią linki były nagrzewane prądem elektrycznym. Cała stacja nadawcza pobierała ok. 530 kW energii elektrycznej.