Literatura radiowa

Czasopisma

Przegląd radjotechniczny

„Ogłaszany staraniem sekcji radjotechnicznej Stowarzyszenia Elektryków Polskich”.
Pierwsze polskie czasopismo radiotechniczne.
Było stałym dodatkiem do Przeglądu Elektrotechnicznego. Wychodziło nieprzerwanie od stycznia 1923 roku do 1939 roku jako dwutygodnik (dwa razy w miesiącu). Redaktorami byli kolejno: kpt. inż. Janusz Groszkowski, kpt. Stanisław Noworolski, mjr inż. Kazimierz Krulisz oraz kpt. Stefan Jasiński.
Zawierało głównie artykuły naukowo – techniczne.

Elektro - i Radjotechnika

Bezpłatny dodatek do Rynku Metalowego i Maszynowego, tygodnik wydawany w Poznaniu od kwietnia 1924 roku.
Redaktor – Artur Gustowski

Radioamator. Dwutygodnik dla miłosników radjotelegrafii i radiofonii

Pierwsze samodzielne polskie pismo radiotechniczne. Wychodziło od września 1924 roku do sierpnia 1927 roku.
Początkowo jako dwutygodnik, a od 1926 r. jako miesięcznik.
Redaktorem i wydawcą byli bracia Stanisław i Janusz Odyniec. To właśnie pismo oraz następne – „Radjofon Polski”, położyło największe zasługi w tworzeniu radiofonii polskiej, upowszechnianiu i szerokim propagowaniu wiedzy radiotechnicznej.
Pismo aktywnie działało na rzecz uruchomienia pierwszych polskich stacji radiowych – PTR, a następnie Polskiego Radia.
Zamieszczało także sporo krytycznych artykułów dot. programów radiowych.

Radjo - amator

Miesięcznik popularno-techniczny. Wychodził nieregularnie od lipca 1932 roku do listopada 1933 roku. Redaktorem był inż. D. Chwat.
Na krótko przejął zadania Radjo – Amatora Polskiego.

Radjo-amator polski

1929 zielony

Nowy radio-amator

1935 czerw

Radjofon Polski

„Tygodnik poświęcony popularyzacji radja”.
Wychodził od roku 1925 do 1927. Początkowo jako dwutygodnik i bezpłatny dodatek do „Radjo – Amatora”.
Od 1926 roku , jako samodzielny tygodnik. Redaktorami i wydawcami byli także bracia Odyńcowie.
Radjofon był głównie pismem programowym, zamieszczał krajowe oraz zagraniczne programy radiowe a także artykuły krytyczne na ich temat. Spowodowało to wstrzymanie dostarczania programów radiowych a także inne szykany ze strony PR. Oba w/w, społeczne czasopisma, przestały istnieć ponieważ przegrały nierówną walkę z Polskim Radiem, w którego tworzenie i promocję były bardzo zaangażowane i położyły na tym polu wielkie zasługi. Po tych wydarzeniach Stanisław Odyniec wyemigrował do Argentyny.

Dziennik Radiowy

„Pismo codzienne poświęcone popularyzacji radia”.
Wydawca – Polskie Radio,
redaktor – M. S. Marcinkowski.
Wychodziło od października 1931 roku. Zamieszczało program radiowy stacji PR.

Radjotechnik (Radiotechnik)

„Ilustrowany miesięcznik popularno – techniczny poświęcony radjotechnice
i dziedzinom pokrewnym. Pismo niezależne.” Był ostatnim, w II RP, czasopismem kontynuującym linię „Radjo – Amatora”. Wychodził od grudnia 1935 r. do lipca 1939 r. Redaktorzy – inż. Zygmunt Jaworski i inż. Karol Witkowski.

Radioświat

„Dwutygodnik poświęcony radjotechnice”.
Red. prof. Bohdan Babski. Grudziądz. 1925 r. Wyszły tylko 3 numery.

Radio

„Dwutygodnik ilustrowany poświęcony radjotechnice”.
Red. prof. Bohdan Babski. Grudziądz 1925

Przegląd Filmowy Teatralny Radiowy

Tygodnik, ukazywał się we Lwowie od 1929 r. Nie zajmował się sprawami radia.

Radjo polskie

„Miesięcznik niezależny, poświęcony radjofonji naukowej i amatorskiej.
Organ Radjoklubu Wielkopolskiego”.
Wychodził w Poznaniu od stycznia do września 1927 roku.
Redaktor – Bogdan Lipiński.

Tydzień radjowy

„Ilustrowany tygodnik programowy”. Poznań, 1927 rok

Radio Ruch

„Organ Radjoklubu Towarzystwa Zapomogowego w Poznaniu. Pismo poświęcone sprawom radjotechnicznym”.
Jeden numer ukazał się we wrześniu 1924

Radjo. Ilustrowany tygodnik dla wszystkich

Pierwsze czasopismo wydawane przez Polskie Radio S.A. Wychodziło od grudnia 1926 roku do września 1934 roku.
Redaktorzy: Zdzisław Kleszczyński, Zdzisław Marynowski i Jan Piotrowski. Zamieszczało programy radiowe stacji polskich oraz zagranicznych.
W roku 1926 i 1927 – duży format 31 x 46 cm; 1928 – 1931 rok – średni format 28 x 38 cm; 1932 – 1934 rok – mały format 20 x 28 cm.

Antena

W październiku 1934 nowy tygodnik PR „Antena” zastąpił „Radjo. Ilustrowany tygodnik dla wszystkich”.
Wychodził do września 1939 roku. Redaktor Jan Piotrowski.

Antena Polska

„Miesięcznik uniwersalny”. Niezależne pismo redagowane przez Alojzego Kaszyna jako „kulturalna placówka radiowców”.
Wychodziło od listopada 1927 roku do 1928 roku.

Dziennik Radjowy

Bezpłatny dodatek do Dziennika Wileńskiego. Ukazywał się nieregularnie od 1929 roku. Redaktor – Marcinkowski

Fala Wileńska

„Pismo radjoamatorów”. Wileński miesięcznik, wychodził od sierpnia 1931 roku do 193 roku.
Redaktor – Tadeusz Łopalewski.

Fala Wileńska 3

Dodatek do „Słowa”. Wilno.
Pismo radjoamatorów.
Nazwa zmieniała się wraz z ze zmianą długości fali wileńskiej stacji.

Kuryer Radjowy

Dodatek do „Ilustrowanego Kuryera Codziennego”. Kraków 1927 –

Radjo dla wszystkich

„Czasopismo poświęcone radjotelefonji
i radjotelegrafji amatorskiej”. Dwutygodnik. Kraków. Wychodził: XI.1924 – 1925 Redaktor – prof. dr Jan Stock.
Zawierał programy radiofoniczne stacji PTR i kilku zagranicznych.

Radio dla wszystkich

„Popularny tygodnik radiowy”. Wychodził od października 1938 roku, jako dwutygodnik.
Od 1939 roku jako tygodnik.
Wydawany przez Polskie Radio, redaktor – Janusz Delinikajtis.

Radio na wsi

„Ilustrowany kwartalnik radjowy”. Wydawnictwo PR, wychodziło od czerwca 1935 roku. Redaktor – Janusz Delinikajtis. Zamieszczało uproszczony program radiowy warszawskiej stacji długofalowej.

Wiadomości radjowe

Tygodnik niezależny. Redaktor – Janusz Odyniec. Warszawa 1932 r.

Nowości Radiotechniczne

„Miesięcznik ilustrowany radjotechniki, telewizji i urządzeń dźwiękowych. Czasopismo niezależne”. Warszawa.
Wychodził od stycznia 1935 roku do grudnia 1936 roku.
Redaktor – inż. H. Szylit i B. Petersilie.

Przegląd Teletechniczny

„Miesięcznik poświęcony sprawom Telefonji-Telegrafji-Sygnalizacji-Radja. Wydawany przez Stowarzyszenie Tele-techników Polskich przy poparciu Ministerstwa Poczt i Telegrafów”. Wychodził od marca 1928 roku do 1939 r.

Krótkofalowiec Polski

Pierwsze samodzielne pismo polskich krótkofalowców. Po zamknięciu „Radjo – Amatora” przejęło zadania środowiska krótkofalarskiego. Wychodził we Lwowie, nieprzerwanie, od stycznia 1929 roku do sierpnia 1939 roku. Pierwszy redaktor – Stanisław Kozłowski. Był organem Lwowskiego Klubu Krótkofalowców,
a następnie Polskiego Związku Krótkofalowców.

Elektryczność w domu

Miesięcznik wydawany od stycznia 1935 roku przez Związek Elektrowni Polskich.
Zawierał także wiadomości oraz reklamy radiowe.
Redaktor – inż. Stanisław Gołębiowski.

Echo PZT

Organ przeznaczony wyłącznie dla sprzedawców wyrobów Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych.
Dwumiesięcznik, wydawany od 1936 roku.

Elektrit - Radio. Wiadomości techniczne zakładów Elektrit w Wilnie

Miesięcznik zakładowy wydawany od października 1937 r. do sierpnia 1939 r.

Biuletyn Philipsa

Biuletyn dla odsprzedawców. Ukazywał się w latach 1929 – 1934

Wiadomości Philipsa. Dział radiowy

Miesięcznik zakładowy, wydawany od grudnia 1936 roku.
Adresowany do odsprzedawców radio-odbiorników, zawierał głównie porady i materiały reklamowe mające zwiększyć sprzedaż wyrobów Philipsa.
Redaktor odpowiedzialny – Antoni Żmigrodzki.

Biuletyn Kosmos Radio. Wiadomości handlowe i techniczne

Ukazywało się od grudnia 1937 r.

Ku radości życia

Ilustrowane, okresowe czasopismo przedstawiało i reklamowało radioodbiorniki Philipsa. Ukazywało się od 1937 roku.
Wydawca – Polskie Zakłady Philips S.A.
Opracowanie – Antoni Żmigrodzki

Obsługa radia

Miesięcznik wydawany od marca do grudnia 1938 roku.
Wydawca – Centralna Stacja Obsługi Radia „STOBRA”.
Firma Philipsa, zajmowała się szkoleniem sprzedawców oraz organizacją ASO wyrobów Philips, Kosmos i Korona.

Książki

Podstawy radjotelegrafii i radiotelefonii. por. wojsk inżynieryjnych Tarło - Maziński. Piotrogród. 1917

„Zatwierdzam jako podręcznik dla radjotelegrafu wojsk polskich”.
– Dowódca I-go Polskiego Korpusu, Generalnego Sztabu generał porucznik Dowbor Muśnicki. 19.XII.17.

Inne

Doroczna Wystawa Radiowa 1938.
Oficjalny Przewodnik po Wystawie.

Polskie Radio

Prezes Polskiego Radia SA Andrzej Siezieniewski – 09.2005 roku
z historycznym polskim radioodbiornikiem!

Zarząd Polskiego Radia SA w dniu 8 lipca 2003 roku powołał Centrum Historii Polskiej Radiofonii.
Głównym celem nowej komórki było: gromadzenie dóbr
i materiałów dokumentacyjnych związanych z dziejami Polskiego Radia SA oraz powstaniem i rozwojem w naszym kraju radiofonii publicznej, a także popularyzacja historii i dokonań polskiej radiofonii.
Nowy Zarząd Polskiego Radia w dniu 26.10.2006 roku zlikwidował Centrum Historii Polskiej Radiofonii.
PR nie podało uzasadnienia tej decyzji.
Nieoficjalne dane – problemy finansowe.