Philips radio

             W roku 1922 – holenderski koncern Philips wraz  z warszawską grupą kapitałową – Bracia Borkowscy zakładają w Warszawie firmę: Polsko-Holenderska Fabryka Lampek Elektrycznych z kapitałem akcyjny – 100 mln. marek polskich. Spółka nabyła nieczynną wówczas f-kę Uran w Warszawie, przy ulicy Żelaznej 54 /teren o powierzchni
8,5 tys. m2/. W następnym roku wybudowano na Woli, w kwartale ulic – Karolkowa, Grzybowska, Przyokopowa (Okopowa) i Hrubieszowska, nowe budynki w których rozpoczęto produkcję żarówek.
      W roku 1928 firma została przekształcona w Polskie Zakłady Philips S.A.
Spółka o kapitale zakładowym 5 mln zł. stała się całkowicie własnością holenderską, dyrektorem został Fryderyk Wilhelm Walterscheid, pełniący obowiązki aż do końca, tj. do 1944 roku.
       Następnym etapem była produkcja lamp radiowych, którą Philips rozpoczął w Warszawie, w roku 1928.
Produkcja lamp rozwijała się bardzo szybko i w roku 1930 wybudowano na terenie zakładów hutę szkła dla produk-cji baniek do żarówek oraz do lamp radiowych.
W roku 1930 zatrudnienie wynosiło 353 robotników i 373 urzędników, liczby te świadczą o tym, że firma zajmował się w znacznej mierze dystrybucją wyrobów własnej marki sprowadzanych z zakładów macierzystych.
         Pod koniec roku 1930 Philips przystąpił do próbnego montażu odbiorników radiowych z zespołów importowa-nych z Holandii. Duża rozbudowa zakładów prowadzona była od roku 1932, wybudowano wtedy nowe budynki
i hale oraz linie montażowe radioodbiorników, a całe wyposażenie sprowadzono z Holandii. Pod koniec roku zakłady rozpoczęły taśmowy montaż aparatów. Wkrótce odbiorniki radiowe stały się najważniejszym produktem fabryki, dochodząc w końcu lat 30 – tych do wielkości 70 tys. szt. rocznie.
Oprócz żarówek, lamp radiowych i odbiorników Philips produkował także sprzęt radiowy dla wojska, cewki Pupina dla telekomunikacji oraz armaturę oświetleniową i szklaną. Część armatury była eksportowana.
W roku 1934 zakłady rozpoczęły taśmową produkcję aparatów zaprojektowanych i przeznaczonych tylko na rynek polski. Na sezon 1934/35 były to dwa typy – Junior /„Trójka Philips Junior”/ i 33 A.
Układy wszystkich odbiorników były opracowywane zawsze w zakładach macierzystych w Eindhoven.
         W roku 1935 podniesiono kapitał akcyjny do 14 mln zł /140 tys. akcji po 100 zł – nie były emitowane jako papier wartościowy/. Zatrudniano wtedy 707 robotników, 324 urzędników oraz 26 osób personelu technicznego.
Dopiero w roku 1937 na skutek nacisku władz polskich, Philips przystępuje do organizowania laboratorium badawczego oraz do szkolenia polskiej kadry technicznej. Również część wyższych stanowisk w zakładach obejmują Polacy. Trzeba przyznać, że opieka socjalna i troska o pracowników stała w zakładzie na bardzo wysokim poziomie a firma wydawała na ten cel znaczne środki. Praca u Philipsa była wyrazem nobilitacji a załoga czuła się bardzo związana z firmą.
Produkcja odbiorników Philipsa, tak jak u innych znaczących producentów charakteryzowała się sezonowością. Zakład na każdy kolejny sezon, trwający od jesieni do wiosny, oferował zupełnie nowe modele aparatów. Oczywiście w punktach sprzedaży można było kupić jeszcze starsze modele po obniżonych cenach. Jednakże producent oferował sprzedawcom już nowe modele nie szczędząc przy tym znacznych nakładów finansowych na prowadzoną z dużym rozmachem kampanię reklamową.
Od grudnia 1936 roku zakłady wydawały własny miesięcznik „Wiadomości Philipsa – Dział Radiowy”.
Adresowany był do odsprzedawców radioodbiorników i zawierał głównie porady oraz materiały reklamowe mające zwiększyć sprzedaż wyrobów Philipsa. Redaktor odpowiedzialny – Antoni Żmigrodzki.
W roku 1937 ukazało się kolejne czasopismo – „Ku radości życia”. Wydawca – Polskie Zakłady Philips S.A, opracowanie – Antoni Żmigrodzki. Ilustrowana gazeta przedstawia i reklamuje radioodbiorniki Philipsa. 
          W Polsce a także w innych krajach koncernowi Philips stawiano zarzuty monopolizacji rynku produkcji odbiorników oraz lamp radiowych. Aby obejść ten zarzut Philips stworzył w Polsce dwie „papierowe” firmy – KOSMOS oraz KORONA. Oczywiście były to produkty koncernu Philips, często niższej jakości i ceny, rozprowadzane pod zmienionym szyldem.
Obsługą serwisową odbiorników Philips, Kosmos i Korona zajęła się, od 15 maja 1937 roku, utworzona przez Philipsa: Centralna Stacja Obsługi Radia – STOBRA;  W-wa ul. Tamka 3.
Dla obsługi finansowej swoich klientów /kredyty, raty/  Philips powołał kolejną organizację – Warszawskie Towarzystwo Akceptacyjne, W-wa ul. Karolkowa 32/44. Ta organizacja parabankowa była źródłem dodatkowych dochodów koncernu.
Wybuch wojny we wrześniu 1939 roku przerwał pierwszy etap działalności Philipsa w Polsce.